Ik beloofde mezelf om in het nieuwe jaar wat meer naar mijn eigen tempo te luisteren.

Om wat vaker een moment stil te staan.

In een afwisselend stokkende en stromende wereld is het niet zo gek om eens wat vaker het eigen tempo te checken. Ben ik niet alweer heel hard aan het rennen?

Laidback dus is het devies. En grappig genoeg kwam ik met mijn eerste digitale ontwerp van dit jaar precies daar uit.

Zonder vooropgezet plan.

Ik gun je een prachtige januarimaand in je eigen tempo.

(Zie een knop en je wil erop drukken...)

Niet alleen apparaten hebben knoppen om op te drukken, wij ook. In hoeverre wij verschillen van apparaten, dat is een andere discussie...

Sommige knoppen zijn overduidelijk (“get your tasty buttons overhere” schreef mijn lief) en andere zijn diep verborgen.

We kennen mensen die feilloos onze knop kunnen vinden die het meest zeer doet. En omgekeerd kunnen wij dat ook bij anderen. Soms beroeren we iets zonder het zelf door te hebben.

We weten dat ze er zitten en we weten onze reactie als ze worden aangeraakt. Woede, teleurstelling, opwinding, verdriet. De meeste van die knoppen zijn al heel vroeg ontstaan. Sommige slijten door de jaren heen.

Maar een knop is een knop, toch? Aan = aan

Totdat je het patroon leert herkennen en je daarna kunt kiezen: ga ik aan of niet?

Zomergast Maxim Februari gaf gisteravond uitgebreid inspiratie voor de vraag: zijn wij meer en meer verworden tot knoppendrukkers? En willen we dat ook?

Deze knop is een pleidooi voor het zachte, het schone. Druk er maar eens op en houd je neus dichtbij.

Een groet van de dubbelstaartige meermin.

...Archetype van de moedergodin, die als geen ander kennis heeft van het mysterie van leven en dood. Zij staat in verbinding met de drie werelden en heeft weet van de werkelijkheid achter de werkelijkheid...

uit: de glimlach van de Sirene - Selma Sevenhuijsen

handgedrukte linosnede

De zwarte madonna’s en vooral hun voorgangsters blijven me inspireren. Eerder maakte ik er schilderijen over. Deze maand begon ik met een nieuwe serie tekeningen.

Uitgaande van dat principe van het Donkere, dat we niet kennen. Dat ons soms ongerust maakt, angstig; verhalen verzinnend: wat als....?

Het willen weten (..waar je aan toe bent; ..hoe de vork in de steel zit..) is haast onbedwingbaar.

Terwijl de mystiek ons ook vertelt: vanuit het donkere duister wordt het licht geboren. Elk licht kent een duistere baarmoeder als oorsprong.

Daar even bij stilstaan.

Deze week was ik bij een herdenkingsdienst voor een overledene. En hoorde van weer een andere kennis die plots was overleden.

Valentijnsdag leek ineens heel ver weg, ondanks de felle februarizon.

In gedachten stond ik naast de achterblijvers en voelde met hen mee.

Soms zit de zomer alleen maar in je hoofd....

En ineens was de herfst er, knapperig fris, vochtig dampend in een waaier van kleuren. Ooit zag ik foto’s van jonge vrouwen met de meest prachtige bloementooien als ode aan de lente, hún lente.
“Hoe zou zo’n tooi er voor mij uitzien”, bedacht ik. Voorbij mijn lente en, let’s face it, over de helft van de zomer :-).
Wat zou mij passen? Ik maakte er een met bloemen en bladeren uit de tuin. “Yes!!!, dacht ik: Fall!
Totdat Ralph Waldo Emerson mij wenkte:
What lies behind you and
what lies in front of you
pales in comparision to
what‘s inside of you
o, ja....

Dankbaarheid

Het gezicht van een man met Down. Het gezicht van mijn broer.
Met liefde en aandacht maakte ik dit portret, terwijl ik me realiseerde hoezeer hij mijn leven heeft vormgegeven.
Ooit voelde het als een gevangenis, zo’n broer, naast de acceptatie. Van daaruit groeide heel langzaam het besef van dankbaarheid. Dankbaar voor zijn onomwonden genegenheid.
Dankbaar voor het ontwikkelen van compassie, van begrip en van geduld met iemand die je soms totaal niet begrijpt.
En dat ik nu snap dat je eerst moet liefhebben om daarna soms te kunnen begrijpen. Niet andersom.

Ach ja, wie kent dit niet?
Van dichtbij of net iets verder weg?

Deze maand was communicatie echt... een onuitputtelijke bron van verbazing.

Hoe ingewikkeld je brein het kan maken, van tevoren
of tijdens het contact met iemand.
Onze angsten die we gauw transformeren tot iets wat vastligt en liefst buiten onszelf.

Dus hierbij een uitnodiging! Een kaartje om aan iemand te geven, zomaar, omdat diegene zo waardevol is.

(Hierbij zat een klein los kaartje met de tekst:

Vertel es....

ik ben minstens 5 minuten één en al oor....

Bird with an Attitude

ontwerp: Ineke Buijs

Soms kan je nauwelijks zien

wat hard is en wat zacht

op het eerste oog

is zeker niet het alziend oog

een ronding van beton

speelt met een ronding van zacht vlees

hoe kan je weten wat hard genoeg is

om tegenaan te schoppen?

En dan nu?

De herfst laat langzaam de vijgenbladeren vallen

Als we onverhoopt misschien toch weer een tijdje het museum of het café niet meer in zullen mogen.

Die wandelingen hè

Die zijn er ook nog

Ach er kan zoveel met natuur....

Lady & The Frog

ontwerp: Werner Claessens

Ooit zijn we allemaal begonnen als een eitje. Ben ik daar niet

wat vroeg mee? Het is toch nog geen Pasen?

Nee, dat is het inderdaad nog niet.

Veel eerder al, zijn we begonnen als miniem klein

speldeknopje. Met alleen maar potentie en levenskracht.

Alles was nog mogelijk, bijna alles konden we nog worden.

Een mirakel vond plaats en we begonnen vorm aan te nemen,

te beginnen met twéé speldeknopjes.

Iedereen is zo begonnen en het soms lastig om dat voor ogen

te houden.

Ook Putin was ooit een eitje.

En hoewel wij grotendeels machteloos staan bij de grote

bewegingen die nu plaatsvinden, de volksverhuizingen, de

angstige mensen op de vlucht, kunnen we ons wel buigen over

ieder nieuw kiempje, iedere kans om iets goeds te doen voor

een ander.

Ieder op zijn eigen manier.

Terwijl ik bezig was aan deze tekening

vroeg ik me af:

Zou een ziel er zo uit kunnen zien?

zo zacht

zo lief

met af en toe een kwispeltje

Een kus voor iedereen

die toch een speciale Valentijn is

heel diep van binnen weet je dat

In een blogje dat ik vandaag schreef noemde ik mijn

verlangen naar het donker.

Een beetje vreemd verlangen lijkt het in deze tijd van het jaar, nu de dagen eindelijk weer gaan lengen.

Maar het was in de context van zware migraine en dan

snap je het wel.

In dat diepe duister realiseerde ik me wat nog meer donker is. De zwarte aarde waar nog niks te zien is. Waar

diep in haar binnenste kleine kiempjes liggen te dromen.

Tsja, waarvan?

Warmte, fel licht, het geluid van vlindervleugels?

Dat is allemaal niet aan de orde nu.

Maar er is wel verlangen naar puntjes licht in de

duisternis. Kleine puntjes, een paar maar, of een heel sterrenstelsel vol? Ook ik snak naar die lichtpuntjes.

Ik hoop eigenlijk dat je mee wil doen en je eigen

lichtpuntjes in deze kaart wil aanbrengen. Heel simpel met

een speld. In de vorm van bijvoorbeeld de Grote Beer, of

een willekeurige nevelwolk. Of misschien prik je wel een

woord of een symbool dat jouw lichtpunt is de komende

tijd.

Doe je mee?

En stuur je me dan een foto als je de kaart tegen het licht

houdt? beatrijzzz@gmail.com

Maak ik er op de website één grote melkweg van.

Uit: de Ontembare Vrouw-Clarissa Pinkola Estés

...
Sommigen beweren dat de ziel het lichaam onderricht. Maar als we er nu eens een ogenblik van uitgingen dat het lichaam de ziel onderricht, haar helpt zich aan te passen aan het aardse bestaan, voor haar analyseert, vertaalt, het onbeschreven papier, de inkt en de pen verschaft waarmee de ziel op ons leven kan schrijven? Veronderstel, als in de sprookjes over wezens !die van gedaante kunnen veranderen, dat het lichaam op zichzelf een god, een leraar, een mentor, een erkende gids is? Wat dan?
...
Ons lichaam is niet van marmer. Het is er voor bedoeld om te beschermen, te bevatten, te ondersteunen, en de geest en de ziel die erin huizen te inspireren, een bewaarplaats van herinneringen te zijn, ons met gevoelens te vervullen.
....

En midden in dat lichaam zetelt het hart

Heb je je hart vastgehouden de laatste weken, maanden? En hoe is het om dat te doen? Je hand op je hart te leggen, 5 minuten maar..... en te voelen wat daar leeft? Wat daar klopt?

Een heel andere kijk op Valentijnsdag !