Éven vleugels hebben.

Is wat ik Zasja toewenste op een ondraaglijk spannend moment.

Ze vond het een heerlijk idee, maar dan liefst ook met haar favoriete paard dat zo belangrijk was in deze periode. En voor ik het wist was er een hoop overleg tussen Linda, de verzorgster van het paard , Zasja en mij over waar dan en wanneer en vooral hoe…..

De oktoberzon lonkte. Het bos fluisterde ons bij binnenkomst toe: “dit wordt een bijzondere middag.” Ik had expres geen enkele verwachting klaargestoomd. Ik zou wel zien of het paard er zin in had en dan zou alles vanzelf volgen.

Voorzichtig liet Linda hem wennen aan die rare witte dingen die straks ook achter zijn hoofd heen en weer zouden gaan. Djarra werd er niet koud of warm van, snuffelde een beetje en vond het allemaal best.

Zasja ging op hem zitten en ik deed haar behoedzaam de vleugels aan. Iedereen een beetje onwennig. Toen begon Zasja te zingen en ontspanden we. Ik maakte de foto hierboven en nog een paar.

Daarna zochten we een plek in de zon. Na een beetje heen en weer geschuifel en zoeken naar de juiste lichtval binnen het geduld van Djarra kon ik een aantal geslaagde foto’s maken. Ik blij.

Zasja blij. Linda blij en Djarra blij dat het weer klaar was.

Teruglopend troffen we Hilde met haar twee hondjes op een bospaadje, die alles gezien en gefilmd had. “Net een sprookje”, zei ze. Het bos had gelijk gehad. Het was een bijzondere middag geweest.

Net terug van een eerste bijeenkomst over Compassie. Ik zoek woorden om te beschrijven wat het teweegbracht. Opgeschud, losgetrild, nieuwe kantjes ontdekt. Om een hoekje gekeken van wat ik dacht dat ik toch eigenlijk al lang wist.

Ik dacht al te weten waarover het ging, er leek weinig nieuws in het eerste hoofdstuk dat ik al doorgebladerd had. Ik wilde zonder al te veel verwachtingen er in stappen maar met de notie dat ik wel zo ongeveer wist hoe het zat. Zodra ik daadwerkelijk instapte merkte ik dat er allerlei gebieden zich begonnen te roeren, in beweging kwamen en al gauw over het randje stroomden.

Ja, hè, wat had je dan gedacht? :-)

Het is ongelooflijk komisch hoe je jezelf toch iedere keer weer zo grandioos bij de neus kunt nemen.

Het horen van de vertelde informatie deed subtiel iets anders dan de vooraf al gelezen tekst. Dit is mede te danken aan de vrolijk nuchtere persoonlijkheid van Ingrid van Dijk, van Beddingwerk die de cursus geeft. Haar openheid en haar bereidheid ook een kijkje in eigen keuken te geven is verfrissend en uitnodigend. We all suffer from the same shit.

En wat een ruimte geeft dat om al die verborgen inside-shit te delen met mensen die je nog nauwelijks kent. Ik realiseerde me dat ze vertrouwder werden omdát ik mezelf opener en dus kwetsbaarder opstelde.

De laatste oefening gaf weer een verrassend inzicht. Over een prettige, veilige plek waar je in gedachten naar toe kunt gaan. En dat die plek ook blij kan zijn met jou. Totaal nieuwe gedachte. Dank je wel Ingrid, ik kijk uit naar volgende week.

beeld: Werner Claessens

Pfjoe! De eerste van de Zuilense Salons zit erop. Ik zit aan tafel na te genieten. Er staan nog wat glazen en een restje bier. Alle schalen zijn schoon op gegaan. In mijn hoofd gonzen de gesprekken na. Wat een rijke avond!

Ik liet een korte film zien van Mendel Hardeman en Susanne Dick. Die vertelde over hun grootse onderneming: het maken van de documentaire De Zee van Pelgrim Antonio. En vooral hoe het daarna verder ging. Hoe breng je iets dat je zó lief is in de wereld? Hoe hou je het zo simpel mogelijk, werkbaar, én effectief? Zodat je wens om ervan te leven werkelijkheid kan worden? En je de mensen die je portretteert écht recht kunt doen.

Omdat we in klein gezelschap waren was er ruimte genoeg om uitgebreid naar elkaar te kunnen luisteren. Naar aanleiding van de vraag: ‘wat roept het op?’ schreven en deelden we onze gedachten. Veel herkenning bij de kunstenaars in het gezelschap, en verwondering en nieuwsgierigheid bij de gast uit het zakenleven. Naast die gezamenlijke herkenning ook veel verschillende perspectieven die allemaal weer nieuwe inzichten boden. Een gast verwoordde wat ik zelf wel dacht maar niet zo duidelijk had durven uitspreken: '“Wauw! Wat een moed om zo iets groots te durven dromen, ook al weet je nog nauwelijks iets van de details, en om daar gewoon achteraan te gaan. En hoe is dat in mijn leven nu? Durf ik datgene wat het diepst in mijn ziel leeft met de wereld te delen?”

Een mooie avond dus, waarvan ik hoop dat er vele zullen volgen. Waarin de aanwezigen elkaar kunnen inspireren, elkaar wellicht vinden in een gezamenlijk aan te gaan project, of gewoon genieten van hetgene dat gezongen, verteld en getoond wordt.

Volgende week Leonie Hulsebosch

Ik keek Zomergasten terug en werd getrakteerd op meteen een hele interessante gast. Romana Vrede. Tsjonge wat spat er een power van het scherm als die vrouw aan het woord is! En haar kwetsbaarheid was ook ontroerend. Was het met zoveel dingen met haar eens!

Haar situatie met haar zoon Charlie deed mij denken aan hoe ik steeds verder meegroei met mijn broer met Down en autisme. Zijn niet- of nauwelijks verstaanbaar praten. Mijn heen-en-weer gestuiter tussen helemaal betrokken zijn en de liefde vóelen stromen, en aan de andere kant soms menen in een ander zonnestelsel te zitten. Ok, dat kan ook met 'gewone' mensen maar deze communicatiehobbel vergt toch heel wat anders of meer van je.

En dan het gesprek over de witheid van heel wat omgevingen. Nog steeds! Nog steeds de ietwat onhandige beweging waarmee wij witte mensen ons afvragen, O ja? Is dat zo? De ongelooflijke arrogantie eigenlijk die achter deze onwetendheid schuilt.

Nu is het belangrijk  om 1. mij  niet te afficheren als iemand die het allemaal wél goed doet. Ik heb me heel lang geleden al eens geschokt gerealiseerd dat ik in dagelijkse dingen ook oppervlakkig onbewust racistisch kan reageren. Als in een reflex. En dát maakt dan weer een tikje bewuster.

en 2. om te kijken wat je in je eigen simpele leven zou kunnen doen om dat een beetje te veranderen. Mijn werk aan de Zwarte Madonna's zie ik deels los hiervan, omdat het wel gaat om kleur maar niet persé om ras. De zwarte figuren appelleren aan een oeroud principe van vrouwelijke spiritualiteit toen zij letterlijk veel minder zichtbaar was. Als moeder aarde en in vele gedaanten meer was zij aanwezig in het dagelijks leven maar niet zoals  de latere goden in het patriarchaat die veel meer vorm aannamen en veel meer los kwamen te staan van hun natuurlijke omgeving. Ik blijf aan de Zwarte Madonna's werken en hoop het zevental een dag te voltooien

Op een ander vlak ga ik er ook mee aan de slag. Omdat ik zin heb in het uitbouwen van de Eco-Drama's zoals ik ze inmiddels ben gaan noemen, de landschappen in een fles met personages -die-iets-meemaken-, was ik laatst weer op zoek naar nieuwe figuurtjes. Later besefte ik dat ook daar geen zwart persoon te vinden is. Gewoon níet. Wat toch heel raar is. Omdat het voortborduurt op de jaren vijftig? Dus?

Ik deelde mijn onderzoek met Romana, maar begrijpelijk heeft ze het veel te druk om mee te werken. Nu ga ik dus een andere manier verzinnen om poppetjes of foto's te verzamelen van mensen van kleur. Gewoon om het beeld te verruimen en te verrijken. Is er iemand wiens foto ik mag gebruiken?

Wanneer begin je nou echt? Terwijl je eigenlijk al láng begonnen bent. Met wat je doet, met wie je bent.....

Al 3 maanden werk ik aan deze site die nu eens helemaal zou moeten samenvallen met wie ik ben en wat ik doe. Ik schiet al in de lach nu ik dit schrijf.

Want het is gewoon niet te doen.

Er komen dingen bij en er gaan dingen af. Nieuwe hele kleine priegeltjes groeien langzaam uit tot... iets...... iets dat zomaar ineens gewoon bestaat. Zoals Poskuns, dat nu zijn 5e jaar is ingegaan. Zomaar!

Andere dingen worden gekoesterd en gepamperd en bewierookt en desalniettemin blazen ze langzaam hun laatste adem uit in mijn armen, zoals de troostgewaden.

Het labyrint komt er aan en zou zomaar van alles met zich mee kunnen spiralen.

Opnieuw ben ik begonnen met tekenles in hele kleine setting.....

Het vloeit en meandert, en af en toe zit het ook muurvast in taai wier dat geen enkele behoefte heeft om los te laten. Pas als ik loslaat, is er weer beweging mogelijk. Vooruit, of achteruit :-)