nabijheid

Ik kijk naar een video (boomer!) van twee vrouwenvoeten die evenwicht zoeken op een bergje klei. Ze glijden zachtjes weg. Door haar gewicht maken de voeten diepere afdrukken in de klei. Ze blijven naar evenwicht zoeken, de tenen verplaatsen stukjes klei naar boven om niet verder weg te glijden.

Later gaan de voeten juist expres de randen gladstrijken, afsmeren.

Ik kan de onderkant van haar smetteloze plooirok zien. Al vrij snel neem ik aan dat het evenwichtzoeken gerelateerd is aan de wens om die rok smetteloos te houden. Hoeveel aannames brengen mij op die gedachte? 5? 10?

Doordat ik me heb voorgenomen wat langer in deze ruimte te blijven, ervaar ik de installatie ook heel anders. Ik neem de tijd voor de details. Er zijn veel details die je zomaar zouden kunnen ontgaan..

Hoe langer ik hier ben, hoe nabijer het werk komt, als een schuw dier dat langzaam uit de schaduw treedt. En ook nu lach ik om de eerste gedachte die me beving toen ik binnenkwam: Highbrow Art, hermetisch, onbegrijpelijk.

De nabijheid sluipt nog dichterbij. Ik kijk nog eens naar de video van de voeten en denk: dit gaat over ons allemaal. Waarom herken ik het niet meteen? Waarom zet ik het weg als geïsoleerde, onbegrijpelijke kunst?