Ik fietste door de warme stad en er gleed een zachte zoete geur mijn neus in.

Ahhh, ineens wist ik het weer. Hoe had ik deze geur kunnen vergeten? Zo zoet, zo weldadig en verleidelijk. Ik knipoogde naar de lindeboom waar ik langsfietste. Daar kwam het vandaan. En meteen kon ik gaan vlassen op de volgende bomen op de route.

Er staan verrassend veel lindebomen in de stad en als je de geur eenmaal geroken hebt ga je voor de bijl. Ik ontdekte steeds nieuwe plekjes waar de geur me tegemoetkwam, zelfs op een drukke straat waar maar een paar relatief kleine boompjes stonden deden ze hun best om me knock-out te slaan.

Haast dronken van geur reed ik door de stad terwijl het zachte zoete parfum naar beneden zweefde. Mijn droeve stemming werd omhuld door zoveel zoetheid, doordesemd met al dat zachte, dat verleidelijke, dat ik niet anders kon dan glimlachen. En die glimlach kleurde de melancholie alweer in een andere palet.

Ik had al fietsend zitten denken aan de geuren die ik miste uit Antwerpen waar ik zo lang niet geweest was. De zilte oesters op de markt, de olijvenkraam, de zachtzoetzure geur van geitenkaas bij het favoriete kraampje, de wafelkraam.

De geur van de rivier, die nooit ver uit de buurt was.

Zacht maar dwingend dwong de lindebloesem me in het hier en nu en begeleidde me door de stad, sussend en verleidend steeds op nieuwe hoekjes en straatjes. Een onverwachte metgezel.

Vandaag regent het en ruik ik niks. Noppes nada, hoe ik ook mijn neus in de lucht steek. En terwijl ‘Summertime’ uit mijn laptop klinkt verzoen ik me met de motregen en ruik de koekjes die bijna gaar zijn.