Ben met een nieuwe serie tekeningen begonnen.
Al lange tijd onderzoek ik de relatie donker(e) monster/
madonna

Wat ik tot nu toe tegenkwam was de vermenging van
duister, van vrouwelijke verborgen kracht en slangachtigen of
draken. Op heel veel plekken waar ooit een oergodin
vereerd werd bevindt zich een bron en/of een
onderaardse ruimte. Ook een plek waar
temperatuurgevoelige amphibieën zich graag terug
trekken.

Ik blijf nieuwsgierig naar deze combinatie die zich graag
aan het volle zonlicht onttrekt. Mede wellicht door Rilke’s uitspraak:

Misschien zijn alle draken waar we zo bang voor zijn wel verborgen prinsessen, wachtend op onze daden die moed
en schoonheid vereisen.
Misschien is alles dat ons schrik aanjaagt, in diepste essentie iets hulpeloos dat onze liefde nodig heeft.

Kracht en vrouwelijkheid
verborgen of niet
en wat als je het niet verbergt?




Het onderzoek gaat door, deze keer in linosnede en
stempels. Door de uitdrukkingsvorm verandert ook de
uitstraling. Geen vloeiende inkt maar robuuste vormen in stempels snijden en afdrukken. Het opbouwen van het
beeld in kleine stukjes.

Gutsend aan de afbeelding van deze Medusa dacht ik aan
hoe haar verhaal ontstaan is. Velen kennen het einde maar weinigen het begin. Jaloezie om schoonheid, vrouwelijke deze keer.
De prijs van uitsteken boven het maaiveld is gruwelijk. Je prachtige haren veranderd in slangen.
En moet je kop er toch af...

Adem inhouden? Maar hoe lang dan?
Het Corona-virus brengt ons van slag.



Ik zie het ook als een zoveelste oefening in steeds
terugkeren bij jezelf. Geraakt worden door de maalstroom,
door elkaar geschud wellicht en dan gewaarworden: wat
nu? waar ben ik nu en wat staat me te doen? En wat
niet? :-)

Ademhalen is altijd goed.
In de yogales deden wij de kapalbhati-ademhaling die
zuiverend voor de longen werkt, je ademsysteem verfrist
en zorgt voor verversing van zuurstof ook in de onderste longgebieden.

filmpje?
https://www.youtube.com/watch?v=RL1N3HRcj8

Proost!


(Poskunsfans herkennen de tekst van de scrabble in augustus 2018. Toepasselijk vond ik )

Adem inhouden? Maar hoe lang dan?
Het Corona-virus brengt ons van slag.



Ik zie het ook als een zoveelste oefening in steeds
terugkeren bij jezelf. Geraakt worden door de maalstroom,
door elkaar geschud wellicht en dan gewaarworden: wat
nu? waar ben ik nu en wat staat me te doen? En wat
niet? :-)

Ademhalen is altijd goed.
In de yogales deden wij de kapalbhati-ademhaling die
zuiverend voor de longen werkt, je ademsysteem verfrist
en zorgt voor verversing van zuurstof ook in de onderste longgebieden.

filmpje?
https://www.youtube.com/watch?v=RL1N3HRcj8

Proost!


(Poskunsfans herkennen de tekst van de scrabble in augustus 2018. Toepasselijk vond ik )

Ontdaan

Onthand

Vleugelloos

Wat kan je doen tegenover zulk een overmacht?

Kun je iets doen? Of is het een zaak van niet-doen?

Woe wei, de kunst van het weten wanneer te handelen en wanneer niet.

Ik weet het ook niet.

Wellicht toch de aandacht vestigen op het nieuwe, kleine, schuchtere, hoopvolle dat groeit...

en kan uitvouwen tot iets nieuws, iets dat er nog niet was.

met meer compassie en meer liefdevolle aandacht

Can there still be innocence

amidst the grieving and the fight

is it showing us the loopholes

to let in a little more light

beauty lies in the eye of the beholder

Hoe kijk je? En wat zie je dan?

Als er iets urgent is deze weken dan is het onze blik en hoe

we ‘m richten.

Gaat deze editie over elitaire kunst?

Over sexisme of gendervrije blik?

Of gaat het over het nieuwe normaal na Covid-19?

hoe dan ook

#blacklivesmatter

Soms mis ik de groep

maar niet de meute

Hoe ver reikt mijn autonomie?

En is geborgenheid zoeken een keuze

Saamhorigheid een utopie?

(geïnspireerd door de ‘Zomergasten’avond met Inez Weski)

Work in the making

Work in progress

In het maken schuilt het geluk.

Je weet nog niet hoe het precies gaat zijn, maar er is de belofte van schoonheid, de opwinding van het zoeken en passen en meten.

Deze vleugel is onderdeel van een huwelijkskroon voor mijn lieve nicht. Ook zij en haar man moesten wennen aan een andere tijdelijke kroon, Corona waarvoor we allemaal moesten buigen.

Maar er komt een tijd dat het feest gevierd gaat worden en ach, een huwelijk is, naast een work of art, ook een work in progress,

niet?

Kijk,

iedereen weet natuurlijk dat draken zich heel goed kunnen verstoppen. Ook als je het boek van Julio Cortázar en Carol Dunlop niet gelezen hebt.

Ik vond er een, zachtjes snurkend, in een boom in Vlieland.

Soms ontwaken ze en leggen de boel in as.

Zaaien dood en verderf zoals onlangs in Moria.

Rainer Maria Rilke schreef ooit dat al onze draken vermomde prinsessen zijn.

Maar kunnen wij die draken dan veranderen?

Of moeten we onszelf veranderen?

raak me aan

raak me niet aan

raak me aan

raak me niet aan

raak me aan

raak me niet aan

ik bedoel het heus goed

maar jij bent zo eng

raak me niet aan

raak me aan

Powervrouw

Vreemde Venetiaanse Godin

vrouw van donkere wateren met diepe gronden

leen me je vliezen

en gun me je sluiers

ik duik diep onder

hou mijn adem in totdat hij barst

totdat er geen adem meer is

tot datgene wat ik dan ontmoet

het begin van een feuilleton

Ergens in de provincie

“Kijk”, zei de barones. “het zit dus eigenlijk zo...”

......

Meteen sprong de kikker op haar schoot en fleemde zijn kopje onder haar zachte handen. Hij keek schuin omhoog, alsof hij wachtte op het vervolg van haar verhaal. Hij schurkte zijn kopje nog wat steviger onder haar handen, zijn oogleden zorgvuldig haar lange nagels vermijdend.

Zo bleef hij zitten, heel zachtjes ademend, in,... uit,... in,... uit...

De barones zuchtte

Ik keek uit het raam en zag de looien hitte op het land liggen, zich loom uitstrekkend en alles verstikkend in een langzame wals.

Ik legde opnieuw aan. Dit kon nog wel even duren.

coming out of the blue

blue is the color of distance

the color of solitude & desire

the color of there, seen from here

the color of where you are not

blue is the color of where you can never go

fragment uit:

the Blue of Distance

A Field Guide to Getting Lost - Rebecca Solnit

deel twee van een feuilleton

Ergens in de provincie

"Hij is gewoon jaloers...", zei de barones.

"Jaloers? Kwaak?... Op mij?"

"Mja... Nu ja.... Ben je eigenlijk ooit jaloers "op" iemand?"

"Kwaak... Weet ik niet. Het heeft, denk ik, meer met jezelf te maken. Kwaak."

"Met je gevoel voor eigenwaarde enzo.... Kwaak."

"Mmm... zou kunnen.... Feit is dat hij me ondertussen wel, zou kunnen vermoorden"

"En jou ook!"

"Kwaak."

(tekst en beeld van gastposkunstenaar Werner Claessens)

vallen in de overgave

achterwaarts, zonder garantie

suizen, suizen, de tijd valt mee

onder het toeziend oog

wat is boven en wat is onder

en

was die boot daar al die tijd al?

Bird with an Attitude

ontwerp: Ineke Buijs

Een groet van de dubbelstaartige meermin.

...Archetype van de moedergodin, die als geen ander kennis heeft van het mysterie van leven en dood. Zij staat in verbinding met de drie werelden en heeft weet van de werkelijkheid achter de werkelijkheid...

uit: de glimlach van de Sirene - Selma Sevenhuijsen

handgedrukte linosnede

(Zie een knop en je wil erop drukken...)

Niet alleen apparaten hebben knoppen om op te drukken, wij ook. In hoeverre wij verschillen van apparaten, dat is een andere discussie...

Sommige knoppen zijn overduidelijk (“get your tasty buttons overhere” schreef mijn lief) en andere zijn diep verborgen.

We kennen mensen die feilloos onze knop kunnen vinden die het meest zeer doet. En omgekeerd kunnen wij dat ook bij anderen. Soms beroeren we iets zonder het zelf door te hebben.

We weten dat ze er zitten en we weten onze reactie als ze worden aangeraakt. Woede, teleurstelling, opwinding, verdriet. De meeste van die knoppen zijn al heel vroeg ontstaan. Sommige slijten door de jaren heen.

Maar een knop is een knop, toch? Aan = aan

Totdat je het patroon leert herkennen en je daarna kunt kiezen: ga ik aan of niet?

Zomergast Maxim Februari gaf gisteravond uitgebreid inspiratie voor de vraag: zijn wij meer en meer verworden tot knoppendrukkers? En willen we dat ook?

Deze knop is een pleidooi voor het zachte, het schone. Druk er maar eens op en houd je neus dichtbij.

A thing of beauty is a joy forever:
Its loveliness increases; it will never
Pass into nothingness; but still will keep
A bower quiet for us, and a sleep
Full of sweet dreams, and health, and quiet breathing.
Therefore on every morrow, are we wreathing
A flowery band to bind us to the earth.....


uit het gedicht Endymion van John Keats (1795-1821)



Ik weet niet of ik het helemaal eens ben met mr. Keats, dat ‘the thing of beauty will never pass into nothingness’.
Misschien juist wel.
En misschien is het daarom ook zo spannend om bezig te zijn met het maken van a thing of beauty.
Zou het lukken?
En hoe lang zal het bestaan?
Ik schreef er ook een blogje over dat je kunt vinden op

https://beatrijswind.org/blog/2019/9/16/vermaakt

Witte zwanen
zwarte zwanen
wie gaat er mee naar Engeland varen
Engeland is gesloten
de sleutel is gebroken
er is geen ene smid in het land
die de sleutel maken kan

Pompoen: “....en ik heb nog zó tegen Boris gezegd dat-ie écht vóór 12 uur hier moet zijn.

Maar het èngste is....., verander ik weer op tijd in een koets?”.....

Flamingo: “Ja, sorry, de zwanen zaten vast in de file dus ze vroegen of ik even kon invallen.”

Nebula kneels
Nebula knows
Nebula lives in the clouds

stirring the mists
she giggles and sits
forming tingling chrystals
descending for Christmas
melting on noses and mouths

Een half jaar geleden zag ik hoe deze Nebula getekend werd door mijn zeer getalenteerde jonge collega. Ze kwam een dagje langs voor een maatschappelijke stage maar ik hoefde alleen maar papier en potlood klaar te leggen en hup! daar ging ze al.
Zij en ik zijn er trots op om deze december-editie aan je te sturen. Ik schreef er bovenstaande regels bij. Maar de tekening is van Lië Donker, bekend op Instagram als the_tiny_olive.
Onthoud die naam :-)



Ik wens je liefdevolle kerstdagen
en een gezegend nieuw jaar

En ineens waaide de liefde mijn leven in.

Zomaar, onaangekondigd.
Zeer verrassend en zeer verheugend.

Het  landschap leek te veranderen, en het seizoen.

Midden in de winter begonnen dingen anders te klinken.

En ineens waaide de liefde mijn leven in.

Zomaar, onaangekondigd.
Zeer verrassend en zeer verheugend.

Het  landschap leek te veranderen, en het seizoen.

Midden in de winter begonnen dingen anders te klinken.

En ineens waaide de liefde mijn leven in.

Zomaar, onaangekondigd.
Zeer verrassend en zeer verheugend.

Het  landschap leek te veranderen, en het seizoen.

Midden in de winter begonnen dingen anders te klinken.

En ineens waaide de liefde mijn leven in.

Zomaar, onaangekondigd.
Zeer verrassend en zeer verheugend.

Het  landschap leek te veranderen, en het seizoen.

Midden in de winter begonnen dingen anders te klinken.

Deze week was ik bij een herdenkingsdienst voor een overledene. En hoorde van weer een andere kennis die plots was overleden.
Valentijnsdag leek ineens heel ver weg, ondanks de felle februarizon.
In gedachten stond ik naast de achterblijvers en voelde met hen mee.

ontwerp is een samenwerking met Werner Claessens

Ach ja, wie kent dit niet?
Van dichtbij of net iets verder weg?

Deze maand was communicatie echt... een onuitputtelijke bron van verbazing.

Hoe ingewikkeld je brein het kan maken, van tevoren
of tijdens het contact met iemand.
Onze angsten die we gauw transformeren tot iets wat vastligt en liefst buiten onszelf.

Dus hierbij een uitnodiging! Een kaartje om aan iemand te geven, zomaar, omdat diegene zo waardevol is.

(Hierbij zat een klein los kaartje met de tekst:

        Vertel es....

ik ben minstens 5 minuten één en al oor....

Een uitgebreide handleiding om:

1.je aandacht op een ver vreemd gebied te richten en ook nog op een onbekend persoon

2.een solide vliegtuig te vouwen en gereed te zijn voor een eerste vlucht

1. en 2 te combineren in een scheervlucht met ongekende reikweidtes

Verliezen en verloren gaan was een thema dat me bezig hield deze maand.

Verliezen kennen we allemaal en hoe moeilijk of makkelijk daarmee om te gaan. Maar verloren gaan... hoe goed ken je dat? Ken je dat überhaupt? En wat zou er dan met je gebeuren?

Rebecca Solnit schrijft er dit over in A Fieldguide to Getting Lost:

“Lost are those to the ones who were left behind. To themselves they were hardly lost. They merely transformed into something else...”.

“A Possibility of Arms”

Twee armen die naar elkaar reiken, twee handen die elkaar aanraken.

Wat hebben ze gevoeld?

Hebben ze elkaars bloed voelen kloppen? Of was het een wedstrijdje wie-knijpt-het-hardst?

Wordt de taal van het lichaam nog gehoord op zo’n moment? Ik kan er alleen maar naar gissen.

Toch werd er iets uitgewisseld op dat moment, in die verbinding.

Ik geef er mijn eigen draai aan :-)

Het is veel te warm

om na te denken

het is veel te warm

om te denken aan ontsnappen

you’re only stuck

if you want to get out

ik heb alleen een parasol

voor je

Omwille van de privacy van degenen die mij hun foto toevertrouwden hier alleen een overzichtsfoto. Kon ook eigenlijk niet anders bij een produkt dat uiteindelijk 115 cm lang was en 3 cm breed. :-)

Dit alles was het gevolg van een oproep van mij bij Poskuns 11 van het vorig jaar. (Breathe). Ik stuurde iedereen een opblaasletter bij de kaart met het verzoek om een selfie te maken mét letter, zodat ik kon gaan scrabbelen en mooie woorden maken. Nou, dat is gelukt! De verwerking nam nog wat tijd maar nu hebben alle abonnees plus alle deelnemers er een gehad. De begeleidende tekst was deze:

15 mensen laten zich zien en kijk eens wat een prachtige zin je daarmee kunt maken, lees zelf maar..... ( Hear the beat, rate the heart, breathe!!)

Ruim een half jaar verstreek tussen het maken van deze foto’s en ze verwerken. Een half jaar waarin de medespelers hun eigen baan volgden in de wonderlijke rollercoaster die het dagelijks bestaan is. Voor enkelen lijkt er niet zoveel veranderd. Voor sommigen nam het leven een afslag en rijden zij definitief in een andere baan.

Maar we blijven elkaar kruisen op onverwachte momenten, hebben een tijdje metgezellen achterin.....

Komen dichtbij genoeg voor een omarming of zwaaien naar elkaar vanuit de verte.

Dag geweldige, fantastische, lieve, raadselachtige mensen!!! Keep breathing!

Kwam het doordat ik op de catwalk van ‘What is the City but the People’ meeliep voor alle vrouwen van boven de 50? Kwam het doordat ik samen met 1000 vrouwen een bladzijde las uit Anna Karenina?

Wat extra female power kan nooit kwaad dacht ik en maakte een ontwerp, of liever gezegd, ik maakte er 3.

Kon niet kiezen.

To all those fabulous inventive never-giving-up women

Kwam het doordat ik op de catwalk van ‘What is the City but the People’ meeliep voor alle vrouwen van boven de 50? Kwam het doordat ik samen met 1000 vrouwen een bladzijde las uit Anna Karenina?

Wat extra female power kan nooit kwaad dacht ik en maakte een ontwerp, of liever gezegd, ik maakte er 3.

Kon niet kiezen.

To all those fabulous inventive never-giving-up women

Kwam het doordat ik op de catwalk van ‘What is the City but the People’ meeliep voor alle vrouwen van boven de 50? Kwam het doordat ik samen met 1000 vrouwen een bladzijde las uit Anna Karenina?

Wat extra female power kan nooit kwaad dacht ik en maakte een ontwerp, of liever gezegd, ik maakte er 3.

Kon niet kiezen.

To all those fabulous inventive never-giving-up women

met zakdoekje ‘bon voyage’

Zing

uit volle borst

je eigen lied

al was het je laatste dag

al was het je laatste uur

Sing it out baby!

meer hierover op mijn blog ‘Vleugels’

Wat ook je wereldopvatting mag zijn:

Draai het eens om

laat het eens tollen

(knip uit en hang in je kerstboom)

Mensch durf te leven!!!

want we blijven oliebollen....

Wat ook je wereldopvatting mag zijn:

Draai het eens om

laat het eens tollen

(knip uit en hang in je kerstboom)

Mensch durf te leven!!!

want we blijven oliebollen....

Ook in januari modderen we maar door...

Ik was best een tijdje bezig met het ontwerp van deze editie. Hoe simpeler, hoe meer de focus op de kleinste details komt te liggen.
En ik verbaasde me over het verschil dat die ene t teweeg kan brengen.
Hoe vaak ik me daar nog op richt, en hoe weinig dat meestal met Geluk te maken heeft.
Ken je dat?

De zwarte madonna’s en vooral hun voorgangsters blijven me inspireren. Eerder maakte ik er schilderijen over. Deze maand begon ik met een nieuwe serie tekeningen.
Uitgaande van dat principe van het Donkere, dat we niet kennen. Dat ons soms ongerust maakt, angstig; verhalen verzinnend: wat als....?
Het willen weten (..waar je aan toe bent; ..hoe de vork in de steel zit..) is haast onbedwingbaar.
Terwijl de mystiek ons ook vertelt: vanuit het donkere duister wordt het licht geboren. Elk licht kent een duistere baarmoeder als oorsprong.
Daar even bij stilstaan.

Onderhand ook zin om ergens een bom op te gooien?
Ik soms wel.
Neem dan deze, peuter de plug er voorzichtig uit en strooi kwistig op een verlaten zanderig hoekje, een boomspiegel of een vergeten reepje aarde tussen de tegels. Zon en regen doen de rest.
Blije bijen, bloeiende bloemen, potverdorie wat een vrolijkheid!!!

Wie trekt er nu niet graag aan de touwtjes en waant zich een speler op het wereldtoneel?

Ga je gang bij deze...

(schuif de touwtjes voorzichtig heen en weer)

Maar wie er ook wint..., het blijft natuurlijk géén gezicht

Het gaat er natuurlijk om

op tijd van perspectief te wisselen.

Van het belangrijke detail naar het grote geheel, en weer terúg!

Blijven dansen dus, Brexit of geen Brexit

Eindelijk dan.... voor wie kan....
lekker languit......hoofd leeg....
gedachten óók met vakantie....
een zacht oogmasker met lavendel
ff helemaal niks......

maar wel met een liedje

Strawberry Lady sings you a song
for the old & the gentle
for the crisp & the young

It is soft and it’s tender
and it’s not very long

so

what could go wrong?

when Strawberry Lady sings you a song

In vakantiemodus was ik, ver weg, in een zeer warme streek, ver van mijn dagelijkse beslommeringen.
In de verte hoorde ik hier en daar over de verrichtingen van de vrouwen in de sport. En dan ben je tóch trots, bij dat kampioenschap.
Groot was mijn verbazing dan ook dat ik bij terugkomst er nauwelijks iets over vond in de media. Zo snel alweer verdwenen? Of überhaupt wel gememoreerd?
Daarom hijs ik deze selectie van sportvrouwen alsnog even op het Oranjeschild, klein maar fijn, van de Graphosoma Lineatum die ik tekende in Toscane.

Van een labyrint voor je voeten naar één voor je vinger, dat moet toch kunnen. In plaats van het gras aan je voeten het zachte papier onder je vingertop.
Het idee is hetzelfde. Even stilstaan in het oog van de storm van alledag.

De Minotaurus en de priesteres

Dankbaarheid

Het gezicht van een man met Down. Het gezicht van mijn broer.
Met liefde en aandacht maakte ik dit portret, terwijl ik me realiseerde hoezeer hij mijn leven heeft vormgegeven.
Ooit voelde het als een gevangenis, zo’n broer, naast de acceptatie. Van daaruit groeide heel langzaam het besef van dankbaarheid. Dankbaar voor zijn onomwonden genegenheid.
Dankbaar voor het ontwikkelen van compassie, van begrip en van geduld met iemand die je soms totaal niet begrijpt.
En dat ik nu snap dat je eerst moet liefhebben om daarna soms te kunnen begrijpen. Niet andersom.

Dankbaarheid

Het gezicht van een man met Down. Het gezicht van mijn broer.
Met liefde en aandacht maakte ik dit portret, terwijl ik me realiseerde hoezeer hij mijn leven heeft vormgegeven.
Ooit voelde het als een gevangenis, zo’n broer, naast de acceptatie. Van daaruit groeide heel langzaam het besef van dankbaarheid. Dankbaar voor zijn onomwonden genegenheid.
Dankbaar voor het ontwikkelen van compassie, van begrip en van geduld met iemand die je soms totaal niet begrijpt.
En dat ik nu snap dat je eerst moet liefhebben om daarna soms te kunnen begrijpen. Niet andersom.

Dankbaarheid

Het gezicht van een man met Down. Het gezicht van mijn broer.
Met liefde en aandacht maakte ik dit portret, terwijl ik me realiseerde hoezeer hij mijn leven heeft vormgegeven.
Ooit voelde het als een gevangenis, zo’n broer, naast de acceptatie. Van daaruit groeide heel langzaam het besef van dankbaarheid. Dankbaar voor zijn onomwonden genegenheid.
Dankbaar voor het ontwikkelen van compassie, van begrip en van geduld met iemand die je soms totaal niet begrijpt.
En dat ik nu snap dat je eerst moet liefhebben om daarna soms te kunnen begrijpen. Niet andersom.

Ironie.
Op de maandag van de Week van de Werkstress krijg ik mijn definitieve idee voor deze editie van Poskuns 11. BREATHE!!!
En het eerste wat ik mij afvraag is dit: zou het me lukken om het voor het eind van de week op de post te hebben; gesneden, geplakt, geschreven en wel?
Da’s toch komisch?

1. Adem! (ook ná deze week)

2. Speel! (mee)

Fotoscrabble
Wil je een foto van jezelf maken mét de (opgeblazen) letter. Plaats die op facebook met een tag naar mij, of stuur je foto per mail naar b.m.wind@xmsnet.nl
Zouden we met abonnees samen BREATHE kunnen maken? En wie weet nog meer? Suggesties welkom!
Doe je mee? De resultaten deel ik met jullie

languit
het jaar bijna voorbij
tijd voor een beetje rust
een hangmatje
en een vachtje om op te liggen
heerlijk....

of

wat is dat blauw?
en wat doen die ladders daar?
heeft daar iemand net het vege lijf gered?

hoe dan ook

ik breide een dekentje voor deze mens
jij kunt nog een stukje toevoegen

veel liefs in het komend jaar
en compassie
en open ogen