Say Cheese

Ik werd gebeld door Greenpeace. Of ik even tijd had. Als moderne calculerende wereldburger vroeg ik haar dat even te specifiëren. 5 minuten? 10? Natuurlijk wist zij ook wel dat het toelaatbare aantal minuten dat wij ons oor willen lenen tussen de 3 en 5 minuten ligt, dus enigzins op tempo stak zij van wal.

Dat ik bedankt werd voor mijn support de afgelopen jaren, maar ja, dat het werk nog helemaal niet gedaan is. Dat er nog heel wat battles te gaan zijn en of ik wellicht specifiek ergens heel erg mee begaan was, dan konden ze daar bij een eventuele donatie mee rekening houden.

En ik bedacht mijn ‘note to the self’ van gisteravond: drastisch schrappen in de uitgaven en dus ook mijn goede doelen afromen. Hard maar waar. Ondanks mijn ferm inzetten met: “ik ga niet extra doneren, sterker nog…..” hadden wij een prettig gesprek. Het ging vooral over de plastic -tsunami die overal is en alleen maar lijkt toe te nemen als we niks doen

Ik vertelde dat ik op microniveau bezig was met bijvoorbeeld stoffen zakjes naaien voor mijn groente en fruit. En dat ik bijenwasdoekjes gebruik voor het bewaren van etenswaar in de koelkast. Dat ik ze zelf ga maken en dat ook anderen wil leren in een workshop in de buurt. Blije mevrouw aan de andere kant, maar nog steeds geen donateur erbij.
Tsja….

Nadat ik opgehangen had bedacht ik wat ik wél zou kunnen doen. Van de nieuw bestelde kalenders bij de drukker zou ik een stukkie kunnen doneren aan de goede zaken van Greenpeace. Dát zou ik wél kunnen doen. Het klinkt cheesy, maar alle kleine beetjes helpen en dat trekt mij soms ook over de streep met een aanschaf van iets. Dus bij deze: van elke kalender (die ik een dezer dagen op de website ga zetten) gaat 3 euro naar Greenpeace.

Nou jullie weer