Veerkracht en Transformatie
Vannacht keek ik vanuit bed naar buiten. Ik zag een grote leeuw zijn muil opensperren en aanstalten maken om de maan op te slokken. Ja, dat was het beeld. Een mooi beeld stelde ik tevreden bij mezelf vast. Bijna alweer vrede hebbend met het feit dat ik niet kon slapen.
Die maanetende leeuw met z’n... maar wacht es even. De bek was niet alleen gegroeid maar ook opengescheurd en was het eigenlijk nog wel een leeuw? Of was het meer een dubbelhoofdige hagedis met uitgerekte schouders en achterpoten? Terwijl ik toch de hele tijd had liggen kijken?
Alleen maar had liggen kijken in de grote zwijgende stad naar het zolderraam, naar de blauwzwarte nacht die werd verscheurd door zwermen beesten en een verstoppertje spelende maan.
Even daarvoor had ik liggen denken aan transformeren, transformaties en hoe ik eindelijk een beetje vrede kon voelen over de afgelopen dagen door het toe te schrijven aan transformeren.
Ik was naar Antwerpen gekomen om te gaan werken met Werner aan allerlei projectjes. Zoals gebruikelijk hadden we voor elke dag wel zeker 3 ideeën. En meestal onstonden er vanzelf nieuwe.
Maar er bleek een ander plan. De griep nam het over en dirigeerde mij koel van het bed, naar de plee, weer terug naar bed en weer terug... gewoon voor de lol denk ik. Overgave dus en verder niks.
En dat stak.
Dus toen ik nadacht over transformatie kreeg de calvinist in het achterkamertje toch een beetje zijn genoegdoening, dat het ergens goed voor was. En dat je dat niet meteen al kan weten, wat dat dan is. Dat je het maar nauwelijks kunt merken zo geleidelijk vindt het plaats, die transformatie. En ik had er meteen een prachtige vimeo-presentatie bij gekregen op bestelling. Voila, zo gaat het.
En ik bedacht, zo gaat het steeds. Elke 5 minuten, elke dag, elke week veranderen we een beetje. We blijven veranderen. En onze hardnekkige human condition wil zo graag dat het even stilgezet wordt, dat je er eens fijn een tijdje naar kunt kijken, om kunt draaien, terwijl het hetzelfde blijft.
Maar dat is natuurlijk nooit het geval. De hagedis schiet weg voordat de leeuw z’n bek eens uitgebreid heeft kunnen laten inspecteren. En was je net een beetje blij met wat je geworden was, of niet meer hoefde te zijn, neemt de volgende transformatie je alweer grijnzend bij de hand.
Zover was ik gisteren gekomen met dit stukje in de trein.
Nietsvermoedend nam ik de bus naar huis op CS en hoorde bij thuiskomst van mijn huisgenoot van de verwarrende gebeurtenissen elders in de stad. De langzaam aanzwellende paniek, samen met het aanvankelijke ongeloof. Verzet ook tegen al die machinaties die vanzelf in gang worden gezet, want protocol.
Verwarrend.
De meeting waar ik me zo voor had gehaast werd afgeblazen, winkels gingen dicht, openbare gebouwen. Er schoof een gordijn over de stad.
Thuis bleef ik het nieuws volgen, milimeter voor milimeter, totdat ik alle herhalingen wel had gezien en aan mijn eigen werk ging. Lekker.
De schutter werd gepakt, vlakbij het schoolgebouw van huisgenoot die ook behoorlijk aangeslagen was. Nog ontelbare communiqués en uiteindelijk het terugschroeven van ‘fase 5’ naar ‘fase 4’.
En daar wil ik het nog even over hebben. Het belang van dat terugschroeven en vooral wat daar omheen precies gebeurt.
Het is belangrijk om in ons bewustzijn te nemen dat hierna terugschroeven naar fase 3 tot de mogelijkheden behoort. Zelfs heel wenselijk is. En daarna weer een keer naar fase 2, 1 en 0.
De moord-en brandroepers staan meteen klaar om meerdere etiketten te plakken op bovenstaande bewering. Laten we er eentje nemen: naïef. Het is een behoorlijk scheldwoord tegenwoordig voor een weldenkend mens. Je wil toch wel serieus genomen worden. En daar zit de misvatting: er is niets naïefs aan om te blijven transformeren. Om je bewust te zijn van je omstandigheden én om te kunnen vertrouwen op de eigen kracht van binnen. In welk systeem dan ook.
Mensen die een burn-out hebben gehad weten wat er gebeurt als een systeem te lang onder hoge druk staat. De tijdelijke hulp van de ‘special forces’ draait om in een te zware belasting die niet gedragen kan worden. Er komt uitval van onderdelen. Je lichaam is een uiterst gecompliceerd systeem. Een samenleving ook.
Vanmorgen werd ik wakker en besloot om voor het eerst na dagen ziek zijn weer voorzichtig te gaan trainen. Lopend naar ‘mijn’ veldje genoot ik van de frisse lucht in mijn longen, het getjilp in de bomen, de vage geur van de lente in de lucht.
Mijn stramme spieren hadden nog weinig zin in al die lastige oefeningen alhoewel de vertrouwdheid en de soepelheid al ergens begonnen door te echoën.
Ik voelde veerkracht. Er is transformatie en er is veerkracht. Vertrouwen op al datgene dat ik voorheen heb opgebouwd, dat ik aan kan spreken, op kan roepen om me bij te staan. Ik ben blij met mijn langetermijninvestering in mijn Tai Chi loop. Hij staat tot mijn beschikking. In welke fase van transformatie dan ook.
