Trots en schaamte

Al dagen loop ik te dralen. Durf ik het nou op te schrijven of niet?

Dat ik in november voor het eerst in ik-weet-niet-hoe-lang mijn maandinkomen met mijn eigen werk in de kunst verdiend heb. Dat ik daar gloeiend van trots en kneiterdankbaar voor ben. Man, ik had het wel van de daken willen schreeuwen! Ben ik trots omdat ik iets doe dat ik niet voor mogelijk had gehouden?

Daar wordt een heel pijnlijk punt geraakt. Met al m’n bravoure en al die stoerdoenerij de hele tijd, stiekem zelf niet geloven dat het echt mogelijk is.

En meteen is daar ook de schaamte. Wát jij… zegt de schaamte. Jíj?!!!

Komen trots en schaamte voort uit zelfkennis? Of uit het gebrek daaraan?

Toen ik 10 jaar geleden in dit huis kwam wonen na m’n scheiding heb ik een geheime wensenlijst opgehangen in de meterkast. En af en toe ging ik ernaar kijken. Of er al íets werkelijkheid geworden was..

Een van die wensen was mijn kinderen te zien groeien en bloeien. En hoewel ik niet alle details in hun leven ken denk ik dat ze opgegroeid zijn tot liefhebbende, verantwoordelijke, fijne mensen.

En een van de laatste die nu dichterbij de werkelijkheid komt is die gaat over financiële onafhankelijkheid. Eén zwaluw maakt nog geen zomer. En één maand zegt niks. En toch zegt ze genoeg….ik heb de ban doorbroken.